Snijden, Kappen, Slaan
“ Cloets relatie met figuratie en abstractie is ambivalent. Hij probeert steeds weer te abstraheren. Niet enkel vormelijk, maar ook en vooral in het verhaal. Cloet wil steeds opnieuw afstand nemen van het narratief. Abstractie maken van een gebeurtenis, ontmoeting of thema. Dat distantiëren is een permanent proces naar abstractie. Het over-schrijven van een harddisk met informatie. En toch komt bij Cloet het kunstwerk altijd voort uit een inhoudelijke problematiek. Daarom omschrijft hij zichzelf ook als een soort probleemoplosser. Denk maar aan ‘Le Gardien de Vervialle’, Cloets boom-mens. Oorspronkelijk was hij in het Centraal Massief uitgenodigd om de leegloop van het platteland tegen te gaan en de streek opnieuw met actie te injecteren. ‘Hoe kan een kunstenaar helpen?,’ vroeg hij zich af. Het resulteerde in een boomsculptuur, maar ook in het aanplanten van twee hectare eikenbos, lezingen en concerten. ‘Is de sculptuur dan het echte kunstwerk? Of het bos? Of de processen? Ik denk de combinatie van die dingen.’ Wat overblijft echter is steeds een kunstwerk.”
Margo Van Synghel in “Slaan, Kappen en Snijden”2014.